In mijn praktijk zie ik steeds meer ouders kiezen voor een zorgregeling, waarin ze allebei een (min of meer) gelijke tijd voor hun kinderen willen zorgen. We noemen dit ook wel ‘co-ouderschap’. Een co-ouderschap wordt vaak als ideaal gezien, want wat is er mooier dan dat beide ouders nog steeds samen de kinderen opvoeden. Toch zijn er veel redenen om goed na te denken over de wens voor een co-ouderschap. Wat zijn de motieven voor het co-ouderschap en is het ook praktisch haalbaar? Uit onderzoek blijkt dat kinderen ook in de knel komen te zitten, juist door een co-ouderschap. Aan de hand van een aantal vaste vragen bespreek ik samen met de ouders zoveel mogelijk aandachtspunten. Ouders trekken dan zelf de conclusie of het co-ouderschap voor de kinderen de beste regeling is.
Is er voldoende financiële ruimte voor een verantwoord co-ouderschap?
Het delen van de zorg voor de kinderen kost meer geld dan toen ze nog als gezin onder één dak woonden. Het volledig inrichten van twee huizen op een manier dat de kinderen er fijn kunnen spelen, eten en slapen, is een kostenpost bij elke ouderschapsregeling. De eisen die aan de inrichting worden gesteld worden hoger, wanneer de ouders het belangrijk vinden dat hun kinderen beide huizen als ‘thuis’ ervaren. En als het aantal kinderen in het gezin en de spreiding in leeftijd groter zijn, zijn de financiële gevolgen van een co-ouderschap ook groter.
Voor sommige ouders is het hebben van twee volwaardige woningen niet haalbaar. Zij kiezen er dan voor om het ’ouderlijk’ huis samen aan te houden. De kinderen wonen hier permanent en de ouders telkens volgens een afgesproken schema. Daar lijken vooral voordelen aan te zitten: er blijft een vertrouwde woonomgeving, weekroutines blijven hetzelfde en de ouders besparen de kosten van twee volwaardige woonhuizen.
Er zijn ook nadelen. Er is niet altijd voldoende geld om voor ieder van hen een passende woning te vinden. Vaak wordt er afgesproken dat de nieuwe partners niet in de ‘ouderlijke’ woning verblijven, of daar ten minste niet overnachten. Door deze situatie wordt een ‘doorstart’ van de ex-partners niet gemakkelijker gemaakt. Ook blijkt de taakverdeling niet altijd 50/50 te zijn. Niet alleen worden de wenselijke routines in de verzorging en opvoeding van de kinderen voortgezet; ook de ongewenste routines (die mogelijk hebben bijgedragen aan de wens tot echtscheiding) blijven gemakkelijker bestaan, en leiden tot irritaties over en weer.
Een ouderschapsregeling op basis van een gezamenlijke woning voor de kinderen, kan een goede tijdelijke oplossing zijn. Als permanente regeling stelt het hoge eisen aan de ouders om omwille van de zorg voor hun kinderen een aanzienlijke beperking van hun vrijheid en comfort in het leven na hun echtscheiding te accepteren.