In mijn praktijk zie ik steeds meer ouders kiezen voor een zorgregeling, waarin ze allebei een (min of meer) gelijke tijd voor hun kinderen willen zorgen. We noemen dit ook wel ‘co-ouderschap’. Een co-ouderschap wordt vaak als ideaal gezien, want wat is er mooier dan dat beide ouders nog steeds samen de kinderen opvoeden. Toch zijn er veel redenen om goed na te denken over de wens voor een co-ouderschap. Wat zijn de motieven voor het co-ouderschap en is het ook praktisch haalbaar? Uit onderzoek blijkt dat kinderen ook in de knel komen te zitten, juist door een co-ouderschap. Aan de hand van een aantal vaste vragen bespreek ik samen met de ouders zoveel mogelijk aandachtspunten. Ouders trekken dan zelf de conclusie of het co-ouderschap voor de kinderen de beste regeling is.
Waarom willen de ouders eigenlijk een co-ouderschap?
In de meeste gevallen wordt de basis van een co-ouderschap gevormd door de oprechte wens van beide ouders om de zorg voor hun kinderen gelijkwaardig te delen. Er kunnen echter andere motieven zijn, welke geen solide basis vormen voor een bestendig co-ouderschap.
De ouder die wilde scheiden, voelt zich vaak schuldig tegenover de kinderen omdat het gezin uiteen is gevallen. Als deze ouder tijdens het huwelijk een mindere betrokkenheid had bij het gezin, wil men dit compenseren door een co-ouderschap voor te stellen. Deze ouders hebben vaak geen goed beeld van het dagelijks reilen en zeilen van een gezin en realiseren zich onvoldoende welke aanpassingen het co-ouderschap vraagt van hun werk, vrije tijd en bewegingsvrijheid. Daardoor zijn ze onvoldoende voorbereid op hun toegenomen verantwoordelijkheid en minder in staat deze waar te maken.
Voor ex-partners, die zich verlaten voelen, kan een co-ouderschap een manier zijn om het gezin ‘virtueel’ bij elkaar te houden. Er is dan immers veel contact met de andere ouder en kinderen. De grote betrokkenheid van de ander bij de zorg voor de kinderen houdt ook voor een deel de intimiteit en de exclusiviteit tussen de ouders in stand. Zeker in die situaties waarin de ex-partner is begaan met het verdriet van de ander, zal het moeilijk zijn om de wens tot co-ouderschap af te wijzen. Een co-ouderschap met deze basis maakt de komst van een nieuwe partner niet makkelijker. Door de nieuwe partner kan de breuk met verleden niet langer meer worden uitgesteld of ontkend.
Vaak heeft een van de ouders de mogelijkheden voor carrière of persoonlijke ontwikkeling opgegeven om hoofdverzorger te zijn tijdens het huwelijk. Na een ongewilde echtscheiding kan de behoefte ontstaan om die ‘scheve’ verhouding recht te trekken: ’vanaf nu ben jij medeverantwoordelijk voor de kinderen.’ Deze persoonlijke genoegdoening levert strijd op, terwijl het zou moeten gaan over een passend co-ouderschap waarbij de kinderen het uitgangspunt zijn.(Wordt vervolgd)